กลลวงบุปผาเร้นใจ

กลางคืนเช่นนี้บรรยากาศโดยรอบจึงเงียบขึ้นอีก เมื่อไม่รู้จะพูดคุยกันด้วยเรื่องอันใดหลี่เยว่เล่อก็เงียบไป และก็เปิดม่านดูบรรยากาศข้างนอกแทน

“ไม่หนาวรึข้างนอกลมแรง” เฉินจางเหว่ยเอ่ยเตือน เวลาค่ำมืดเช่นนั้นอากาศจะเย็นลงอีก หากเปิดหน้าต่างเช่นนั้นก็จะทำให้ลมเย็นพัดมาโดนใบหน้าได้

“ขออนุญาตเปิดม่านได้หรือไม่เจ้าคะ” หลี่เยว่เล่อไม่กลัวหนาว นางอยากเห็นบรรยากาศภายนอกมากกว่า จึงได้หันไปขออนุญาตกับผู้ที่ร่วมเดินทางมาในรถม้าด้วย

“มีอะไรให้ดูมีแต่ต้นไม้”

“ข้าอยากเห็นเจ้าค่ะ” นางอยากมองสิ่งรอบตัวให้นานขึ้น ด้วยรู้ว่าเวลาของตนใกล้จะหมดลงแล้ว

เฉินจางเหว่ยมองหญิงสาวที่ดูเหมือนว่านางจะตัวเล็กลงไปอีก คล้ายว่านางจะผอมลงกว่าที่เจอกันครั้งล่าสุด ครั้นเห็นว่านางไม่ยอมเอาผ้าม่านลงเขาจึงลุกขึ้นแล้วคลุมเสื้อคลุมให้นางอีกตัว

“ใส่ไว้ หากเจ้าจะไม่ยอมปิดผ้าม่านลงมา”

“ขอบคุณเจ้าค่ะ” หลี่เยว่เล่อกล่าวเสียงอู้อี้ เมื่อถูกเสื้อคลุมผืนใหญ่คลุมลงมาจากทางด้านหน้า ทำให้เสื้อคลุมปิดบังใบหน้าของนางเหลือเพียงดวงตาที่โผล่ออกมา หญิงสาวก็รู้แล้วว่าถูกแกล้ง ทว่าการที่เสื้อคลุมปิดใบหน้าของนาง จึงทำให้ได้กลิ่นหอมเย็นเฉพาะตัวของเฉินจางเหว่ย พลันให้คิดว่าตนเองเหมือนถูกเขาโอบกอดเอาไว้ คิดเช่นนั้นแก้มทั้งสองข้างก็ขึ้นริ้วแดง แต่โชคดีที่เสื้อคลุมปิดบังใบหน้าของนางอยู่ หากไม่มีเสื้อคลุมคาดว่าอีกคนคงเห็นว่านางกำลังเขินอาย 

เฉินจางเหว่ยมองคนที่ยอมรับเสื้อคลุมของเขาไปแต่โดยดี สายตาของนางมองออกไปนอกหน้าต่าง แต่กลับดึงเสื้อคลุมของเขาขึ้นมาห่มกายจนมิด เห็นเช่นนั้นเฉินจางเหว่ยก็รู้สึกคันยุบยิบที่ใจ คล้ายว่านางกำลังสูดดมเสื้อคลุมของเขา พลอยให้ความรู้สึกแปลกประหลาด ทว่าในความรู้สึกนั้นก็ไม่ได้รังเกียจสิ่งที่นางทำ